motyl

W najodleglejszych skafandrach z włókna 

z resentymentu wyplecionego

z tkanin najzwiewniejszych i tonów najdzikszych

szamoce się

motyli trzepot

dostojny

wypiękniały

w Twoim oku

maleńki 

w herbacianych oparach

w miękkości słowa i Twojego oddechu powtarzanego

za każdym dźwiękiem

za trwałością pamięci

jaką pokładam w Twoich tonach

w najdzikszym stąpaniu świata

w najrozleglejszym świście

w porozkładanej w głowie poświacie

motylego wołania

dźwięk się scalił

dostojnie

niewinnie

kryształowo

obity 

szemram

za ciszą

i widzę jej cień

Słońce

nadal

szyje

siebie we mnie

stąpa

motyl

poubierany

w łachmany

maleńki

z myślą

co w nim się nie mieści