diabeł

Diabelne kwestionuje się w zarodku.

Zawładnął moją myślą.

Przebrał się w gacie najsroższe,

najbardziej sponiewieranego starca świata.

Uśmiechnął się.

Nie ma oczu.

Diabeł ma w swych walizkach różne instrumenty,

te ziemskie i niebiańskie.

Ma różne smyki i trąby. Gra tylko to,

co mu dusza podpowie przed snem,

choć snu i wytchnienia nie zna. Od zawsze.

Od zawsze rozciągnięty w czasie i na wietrze.

Szumny, czarny. Posuwisty materialnie.

Niedowierzający i rozedrgany tajemnicami.

Płaszczem umaszcza podwórka mokre i zmięte.

Tli się wokół niezgaszonych ognisk i powtarza

szum wrzosów przydrożnych myśli.

Rozpamiętuje się w ramionach pijanego boga.

Papierosowy żywot się w nim przelewa,

bez wnętrzności, bez oddechu i śmiechu.

Dostojny to jest elegant.

Ciemnawy. Sinawy. Zimnawy.

Wymamrotany szelestem.

Piekli się.

Beka.

Odurza się.

Rozpina mnie.

.. ..

Przyrządzam mu mocną kawę.

I karmię swoją śliną.

Lubi to.

Lubi mój spokój.

Lubię go.

.. ..

Czytaj więcej:http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.ListAll&friendId=453275165#ixzz0r6pYwd1c